Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη πεις!

Αυτή η παροιμία είναι η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό σήμερα.

Όπως σας είχα γράψει στην προηγούμενη ανάρτηση, ο Λευτέρης ξεκίνησε στον παιδικό σταθμό και δεν είχαμε πρόβλημα. Οι βρεφοκόμοι μου έλεγαν πως με αναζητούσε κάποιες στιγμές και αν κάτι δεν του άρεσε. Μάλιστα σε Σαββατοκύριακο που μεσολάβησε όταν ξύπνησε και του είπα πως δεν έχει παιδικό σταθμό, απογοητεύτηκε. 

Πριν προχωρήσω, να σας δείξω και τι έφτιαξαν στον παιδικό λόγω της γιορτής που είχαμε εδώ στο χωριό.

Ερχόμαστε τώρα στις τελευταίες μέρες.

Ο μικρός πέρασε μια ίωση και έμεινε στο σπίτι δυο -τρεις μέρες. Πήγαμε στον παιδικό τη μια μέρα και άρχισε να μην θέλει να μείνει. Αφού τα κατάφερα και έφυγα, με πήραν τηλέφωνο μετά από καμία ώρα να πάω να τον πάρω γιατί είχε κάνει εμετό (τι σας γράφω τώρα, χίλια συγγνώμη). Πέρασα τις ενοχές , "εγώ η κακιά η μάνα που έστειλα το παιδί και τους τα έβγαλε εκεί". Πιο πολύ ένιωσα έτσι με τον τρόπο που μου μίλησε η άλλη βρεφοκόμος και όχι αυτή που έχει στην τάξη της το Λευτέρη. 

Την επόμενη έμεινε σπίτι και σήμερα πήγαμε ξανά.

Φτάσαμε, μπήκε μέσα και μόλις του έδωσα το παγούρι για να κρεμάσουμε τη τσάντα, ξεκίνησε να κλαίει και να φωνάζει να πάμε σπίτι. Παιδιά τι να σας πω, σφίκτηκε η καρδιά μου. Ήρθε η υπεύθυνη της τάξης του τον πήρε αγκαλιά και μου είπε να μην ανησυχώ... "είναι η προσαρμογή". 

Έφυγα και κοιτούσα το κινητό για μια ώρα μην τυχόν με πάρουν τηλέφωνο.

Ενοχές στο φουλ.

Μόνο εγώ αισθάνομαι έτσι;;;


UPDATE: Πήγα κανονικά το μεσημέρι να τον πάρω. Είδα πως φορούσε άλλα ρούχα και ρώτησα αν έγινε κάτι. Ο πονηρός το πρωί, έκανε επίτηδες εμετό (το θυμόταν από την προηγούμενη φορά που πήγα να τον πάρω). Αφού τον άλλαξαν, μου είπαν πως με αναζήτησε πάλι για λίγο αλλά ούτε έκλαψε και συνέχισε να παίζει με τα άλλα παιδάκια.  

Πρώτη μέρα στο σχολείο!

Καλησπέρα!!!

Πριν από λίγο καιρό, εγώ όπως και άλλες μαμάδες, έστειλα τα δικαιολογητικά για τους παιδικούς σταθμούς μέσω του προγράμματος ΕΣΠΑ. Αναρτήθηκαν οι οριστικοί πίνακες και ο Λευτέρης ήταν μέσα λίστα (να σας πώ την αλήθεια δεν το περίμενα γιατί δεν είχαμε πολλά μόρια).

Πρώτη του Σεπτέμβρη, πήγαμε στον παιδικό σταθμό για να κάνουμε την εγγραφή και να μας πουν τι χρειάζεται να έχει μαζί του. Η υπεύθυνη του παιδικού μου είπε πως θα μ'ενημέρωνε πότε να πάρω τον μικρό, γιατί παίρνουν τα παιδιά σταδιακά για καλύτερη προσαρμογή. Μετά από εκεί βγήκαμε για τα απαραίτητα ψώνια, ξέρετε τσάντα, παγούρι κ.τ.λ.

Την Παρασκευή, ήταν η πρώτη μέρα που θα πήγαινε στον παιδικό. Έπαθε μια μικρή κρίση πριν φύγουμε από το σπίτι. Ήθελε να πάει στον παιδικό, αλλά η τσάντα του να μείνει στο δωμάτιό του για να μην χαλάσει. Ευτυχώς το ξεπέρασε γρήγορα και ξεκινήσαμε στην ώρα μας. Για πρώτη μέρα θα έμενε μια ώρα. Με το που φτάσαμε και είδε τα παιδάκια, τρελάθηκε. Εγώ ήμουν μες στο άγχος , γιατί δεν είναι και το πιο εύκολο παιδί και πρώτη φορά τον αφήνω κάπου με άτομα που δεν γνωρίζει. Ευτυχώς με καθησύχασαν και έφυγα πιο ήρεμη.

Όταν πήγαμε να τον πάρουμε με τον Γιάννη, ο Λευτέρης δεν ήθελε να φύγει από την τάξη. Μου είπαν ότι με αναζήτησε μια φορά αλλά μέχρι εκεί. Ούτε φώναξε, ούτε έκλαψε. Για να δούμε πως θα τα πάει όταν μείνει πιο πολλές ώρες.

Τώρα που ξαναβλέπω τη φωτογραφία συνειδητοποιώ πως το παιδί μου έχει μεγαλώσει πάρα πολύ.(Τώρα μίλησε η μαμά κουκουβάγια).

Πως ήταν η δική σας πρώτη μέρα στο σχολείο;